Andere Colleges

Christ's College is veruit het beste en leukste college in Cambridge. Het heeft de beste locatie, het is niet te groot en niet te klein, de mensen zijn er zijn er leuk, de voorzieningen goed, de gebouwen mooi, de portiers zijn aardig... Maar het is vooral het beste college, omdat je eigen college nou eenmaal altijd het beste college is.

Toch zijn er ook nog 30 andere colleges. Ik kom niet zo vaak in andere colleges. Soms kom ik ergens in de bar of ik kom in een ander college vanwege een docent van me die daar een kamer heeft. Ik ken natuurlijk wel mensen van andere colleges en daar hoor je wel het een en ander van over hoe hun college is. Maar het meeste wat ik over andere colleges weet is gewoon op basis van hun reputatie. Over heel veel colleges weet ik ook vrijwel niets, maar dat zegt dan misschien ook wel weer iets. Het leek me in ieder geval leuk om van een aantal colleges waar ik wel iets over weet een beetje een beeld te geven.

King's College Chapel

De waarschijnlijk bekenste colleges zijn King's en Trinity. King's college is vooral heel bekend vanwege de King's College Chapel. Vrijwel standaard staat een foto hiervan op de voorkant van reisgidsen of bij andere toeristen informatie en het is waarschijnlijk het bekendste gebouw in de stad. En hij is ook echt heel mooi, net als dat de rest van King's ook echt prachtig is. Nadeel daarvan is wel, dat het college overspoeld wordt door toeristen. En ik zit hier sinds oktober, toch niet echt het toeristen seizoen. Ik ben benieuwd hoe het in mei is.

Naast dat er veel toeristen komen, hebben ze ook de pech dat de korste route van het centrum naar Sidgwick Site, waar veel faculteiten zijn, over hun college grounds gaat. Als je een college card heb, mag je alle colleges in, dus iedereen die naar de faculteit loopt, gaat door King's. Lijkt mij echt heel vervelend voor de studenten daar. Ik vind het al irritant als er drie toeristen door Christ's lopen. Het voelt toch een beetje alsof je misschien niet direct door je huis heen lopen, maar toch op z'n minst wel door je tuin. Maar goed, ze zullen er daar wel aan gewend zijn.

Trinity's Great Court

De andere heel bekende is Trinity. Dit is het grootste college met meer dan 1000 studenten (Christ's is een middenmoter met zo'n 500) en hun First Court is groter dan menig ander volledig college. Hoewel King's en Trinity buiten Cambridge allebei heel bekend zijn, is er binnen Cambridge een behoorlijk verschil in aanzien. Ze zijn dan namelijk wel allebei groot, mooi en rijk, academisch gezien springt King's er niet echt uit terwijl Trinity altijd wel bovenin de Tompkins Table staat. Christ's stond eerst ook altijd heel hoog in die ranking, alleen de afgelopen paar jaar is er ergens wat fout gegaan...

St. John's Bridge of Sighs

Waarschijnlijk het mooiste college van allemaal in St. Johns. Denk mooiste in de zin van meest Harry Potter achtige. Delen van het college hebben dan ook als decor gedient in de films. Los van de prachtige gebouwen is St. Johns niet erg geliefd echter. Zeker op Christ's zijn ze niet populair. Het is hier soort van traditie om een hekel te hebben aan St. Johns. Ik weet niet helemaal precies waar het vandaan komt, maar het heeft ermee te maken dat beide colleges dezelfde oprichtster hebben. Het zal vooral voortkomen uit jaloezie vanuit Christ's naar haar grote broer, omdat ze veel rijker zijn dan wij. Maar buiten Christ's zijn ze ook niet populair. Standaard uitdrukking als het om St. Johns gaat is I'd rather be at Oxford than at St. Johns. Dat zegt nogal wat natuurlijk.

St. John's

De colleges die ik tot nu toe heb besproken en nog een aantal anderen hebben allemaal mooie locaties in het centrum. Niet iedereen heeft zoveel geluk alleen. Voor veel colleges zal je toch op de fiets moeten stappen om het centrum te bereiken. Voor leden van centrum colleges is dat vaak moeilijk voor te stellen en wordt dit als een complete verschikking gezien. Zelfs ik als Nederlander die in Utrecht op 10 minuten doortrappen vanaf het centrum woont ben ook wel erg snel gewend geraakt aan het in 15 stappen thuis zijn na een clubavondje. Maar voor sommige mensen is dit dus anders, met als grootste nachtmerrie Girton dat met een afstand van 20 minuten fietsen niet eens meer binnen de gemeentegrenzen ligt, maar in een dorpje waar het college de naam dan ook maar van heeft overgenomen.

Ook een verschrikking, maar dan op een andere manier, moeten de all girl colleges zijn. Er zijn er drie: Newnham, Murray Edwards en Lucy Cavendish. Ik moet er niet aan denken om met alleen maar meiden opgescheept te zitten, maar blijkbaar hadden veel meiden die daar terecht zijn gekomen dat zelf ook niet. Als je je aanmeld voor Cambridge meld je je namelijk aan voor een bepaald college, maar als je daar wordt afgewezen kun je nog wel 'gepooled' worden en door een ander college alsnog worden aangenomen. De meidencolleges schijnen een relatief hoog percentage gepoolde kandidaten te hebben. Hoewel deze colleges dan misschien niet de allerleukste zijn, hebben de meiden wel een reputatie dat ze vrij sociaal naar andere colleges toe zijn. Dat ze vaak bij andere colleges langs gaan en meer vrienden buiten hun college maken. Ook als je in een minder leuk college zit kun je natuurlijk altijd nog een mooie tijd hebben hier.

Queens Ergs

5 weken geleden leek het nog oneindig ver weg, maar gisteravond was het dan toch opeens zo ver: onze eerste wedstrijd. Het was nog geen echte roeiwedstrijd. Een beetje als opwarmertje voor het echte werk hadden we een wedstrijd op ergometers (roeimachines zoals je die in sportscholen tegenkomt). Het idee was dat iedereen van een team van 8 personen een voor een 500 meter op een erg roeit, met steeds 20 seconden tijd om te wisselen, en het team dat het snelste is wint uiteraard. Dit klinkt misschien een beetje saai, en ik vond het ook niet erg bijzonder klinken toen ik er voor het eerst over hoorde, maar toen ging ik wat verder vragen en uitzoeken hoe dit in z'n werk ging.

Een aantal kernpunten uit antwoorden waren: heel veel geschreeuw, keiharde muziek, heel veel geschreeuw, heel veel adrenaline, zweterig en benauwd, je gaat helemaal dood en heel veel geschreeuw. Het werd toen eigenlijk alleen maar moeilijker om me er een voorstelling bij te maken, maar toen zag ik dit filmpje van vorig jaar en toen snapte ik wel ongeveer wat ze bedoelden.



Er is steeds maar een iemand van je crew bezig, dus de taak van de rest is vooral om diegene te motiveren harder te gaan. En om door te gaan. 500 meter lijkt kort namelijk (en dat is het natuurlijk ook), maar juist omdat het zo kort is moet je vanaf het begin echt al je kracht in de strijd gooien. Het idee is dat je na een minuut al echt flink kapot bent en dat je de laatste paar honderd meter vooral doorbijt en op wilskracht en adrenaline verder gaat.

Goed, leuk vooruitzicht. Maar we hadden er vertrouwen in. Onze coach heeft ons iedere training meer dan duidelijk gemaakt dat we echt supergoed zijn, ongelofelijk goed zelfs, sowieso het beste van alle beginners boten en waarschijnlijk ook nog wel beter dan heel veel ervaren roeiers en we gingen waarschijnlijk iedere race winnen waar we aan begonnen. We besloten dat ze waarschijnlijk niet helemaal objectief was en toch maar niet alles wat ze zei al te serieus te nemen.

Toen was dan werkelijk het moment daar. In onze Queens Ergs T-shirts stonden we met z'n allen flink zenuwachtig voor de ingang van de zaal te wachten totdat het onze beurt was. Christ's college was goed vertegenwoordigd in het publiek, dus we kregen al luid applaus voordat we uberhaubt iets gedaan hadden. Met 11 anderen tegelijk mocht ik dan als eerste op de ergometer plaatsnemen en mezelf helemaal kapottrappen terwijl m'n coach, de stuurvrouw en een paar ploeggenoten keihard in m'n oren stonden te schreeuwen. Maar het hielp, want ik had een betere tijd dan ik in de training ooit gehaald had.

En iedereen deed het beter dan ooit, waardoor we uiteindelijk 5e zijn geworden van alle damescrews (stuk of 35 1e divisie en ongeveer nog zoiets in de 2e).

Hoewel we het natuurlijk heel vet vonden dat we zo hoog in het klassement stonden, betekende dat ook dat we naar de finale gingen, en daar hadden we toch wat gemixte gevoelens over. Dat betekende namelijk dat we later op de avond nog een keer moesten en dat is niet echt leuk als je het gevoel hebt dat je in je eerste poging al echt alles gegeven hebt. Bijna iedereen was dan ook een stuk langzamer in de finale en de meesten hebben er niet echt een goed gevoel aan over gehouden. Maar gelukkig is onze coach nog steeds supertrots, of eigenlijk nog veel trotser dan ze al was en gelukkig was er alcohol na afloop, dus deze anti-climax hadden we weer vrij snel achter ons gelaten. Sowieso is het al snel weer tijd om vooruit te kijken, over anderhalve week is onze eerste echte race, op het water, in echte boten.