Queens Ergs

5 weken geleden leek het nog oneindig ver weg, maar gisteravond was het dan toch opeens zo ver: onze eerste wedstrijd. Het was nog geen echte roeiwedstrijd. Een beetje als opwarmertje voor het echte werk hadden we een wedstrijd op ergometers (roeimachines zoals je die in sportscholen tegenkomt). Het idee was dat iedereen van een team van 8 personen een voor een 500 meter op een erg roeit, met steeds 20 seconden tijd om te wisselen, en het team dat het snelste is wint uiteraard. Dit klinkt misschien een beetje saai, en ik vond het ook niet erg bijzonder klinken toen ik er voor het eerst over hoorde, maar toen ging ik wat verder vragen en uitzoeken hoe dit in z'n werk ging.

Een aantal kernpunten uit antwoorden waren: heel veel geschreeuw, keiharde muziek, heel veel geschreeuw, heel veel adrenaline, zweterig en benauwd, je gaat helemaal dood en heel veel geschreeuw. Het werd toen eigenlijk alleen maar moeilijker om me er een voorstelling bij te maken, maar toen zag ik dit filmpje van vorig jaar en toen snapte ik wel ongeveer wat ze bedoelden.



Er is steeds maar een iemand van je crew bezig, dus de taak van de rest is vooral om diegene te motiveren harder te gaan. En om door te gaan. 500 meter lijkt kort namelijk (en dat is het natuurlijk ook), maar juist omdat het zo kort is moet je vanaf het begin echt al je kracht in de strijd gooien. Het idee is dat je na een minuut al echt flink kapot bent en dat je de laatste paar honderd meter vooral doorbijt en op wilskracht en adrenaline verder gaat.

Goed, leuk vooruitzicht. Maar we hadden er vertrouwen in. Onze coach heeft ons iedere training meer dan duidelijk gemaakt dat we echt supergoed zijn, ongelofelijk goed zelfs, sowieso het beste van alle beginners boten en waarschijnlijk ook nog wel beter dan heel veel ervaren roeiers en we gingen waarschijnlijk iedere race winnen waar we aan begonnen. We besloten dat ze waarschijnlijk niet helemaal objectief was en toch maar niet alles wat ze zei al te serieus te nemen.

Toen was dan werkelijk het moment daar. In onze Queens Ergs T-shirts stonden we met z'n allen flink zenuwachtig voor de ingang van de zaal te wachten totdat het onze beurt was. Christ's college was goed vertegenwoordigd in het publiek, dus we kregen al luid applaus voordat we uberhaubt iets gedaan hadden. Met 11 anderen tegelijk mocht ik dan als eerste op de ergometer plaatsnemen en mezelf helemaal kapottrappen terwijl m'n coach, de stuurvrouw en een paar ploeggenoten keihard in m'n oren stonden te schreeuwen. Maar het hielp, want ik had een betere tijd dan ik in de training ooit gehaald had.

En iedereen deed het beter dan ooit, waardoor we uiteindelijk 5e zijn geworden van alle damescrews (stuk of 35 1e divisie en ongeveer nog zoiets in de 2e).

Hoewel we het natuurlijk heel vet vonden dat we zo hoog in het klassement stonden, betekende dat ook dat we naar de finale gingen, en daar hadden we toch wat gemixte gevoelens over. Dat betekende namelijk dat we later op de avond nog een keer moesten en dat is niet echt leuk als je het gevoel hebt dat je in je eerste poging al echt alles gegeven hebt. Bijna iedereen was dan ook een stuk langzamer in de finale en de meesten hebben er niet echt een goed gevoel aan over gehouden. Maar gelukkig is onze coach nog steeds supertrots, of eigenlijk nog veel trotser dan ze al was en gelukkig was er alcohol na afloop, dus deze anti-climax hadden we weer vrij snel achter ons gelaten. Sowieso is het al snel weer tijd om vooruit te kijken, over anderhalve week is onze eerste echte race, op het water, in echte boten.